13 Şubat 2012 Pazartesi

BÖYLE OLUR BENİM ROMANTİK GECELERİM.







Trende uyalım. biz de sevgililer gününde iki çift laf yazalım şuraya.

Uzun zamandır kitapla uğraşmaktan buraları ihmal ettim. Yakında bomba gibi yazılarla geleceğim, az şu stres gitsin üstümden.

Ne diyecektim, heh.

Yaş 23 filan.  İlk kez sevgililer günü kutlayacağım. Ay ne giyeyim , ne hediye alayım,  nereye gidelim diye düşünmekle geçti son iki günüm.

Ben Bostancı'dayım, O Etiler'de. Arabam da yok. En iyisi ona güzel bir pasta yapmak, bir de kazak alırım, yeter işte deyip kolları sıvadım. Kalp şeklinde hazır bir kek aldım. Üstüne çikolatalı çilekli soslarla süsleyip, harika bir sevgililer günü pastası yaptım. Hem o anlamaz bile hazır mı aldım ben mi yaptım, kolayına mı kaçtım diye, ver önüne yemeği, lop diye atar mideye..

Şimdi o pastayı, üzerinde minicik bir deri etek, ince çoraplar ve tostopuklu ayakkabılarla iki otobüse binerek, saçı başı bozmadan Bostancı'dan Etiler'e nasıl götüreceğiz?

Bir elimde pasta, diğer elimde  ona aldığım kazakla yollara koyuldum.
İki otobüsle gezmekten, sallanmaktan, yuvarlanmaktan  o pasta pastalıktan çıktı ya, neyse. O dingil anlamaz zaten, modeli böyle zanneder pastanın.
Erkenden vardım eve, onun gelmesini bekliyorum. Epey geç geliyor işten eve. Biran önce gelsin, italyan restaurantına gidelim, yemek yemek istiyorum. Gözümün önünden şaraplar, pizzalar geçip duruyor.
Sıkıntıdan patlayacağım, saat 9.30 da anca gelebildi. 'Hoş geldin' falan filan dedikten sonra.  “Hadi” dedim,  "İtalyan lokantasına gidiyoruz". Çıktık evden, pasta dolapta bekliyor.
Restaurantın merdivenlerinden aşağıya iniyoruz, ben elinden tutmuşum onun, topuklularla Bülent Ersoy”u tutan o korumaları gibi, iniyoruz aşağıya. Yerler ıslak, zaten adım atamıyorum. Sanki bütün restaurant bizi bekliyor, medya mensupları haber yapmak, fotoğraf çekmek için bekliyorlar. Ertesi gün gazetelerin ana sayfasında çıkacak gibi bir haldeyiz. Sevdiğim adamın (artık hiç sevmiyorum o ayrı mevzu, Allah'ın kalas bir sporcusu işte) gözlerine baka baka iniyorum merdivenlerden. Tam o anda, benim ayak bir kaymasın mı, beş altı basamağı bir hamle de inip, yere yapışmayayım mı, o dünyanın parasını verdiğim ince çoraplarım tecavüze uğramış gibi tam dizlerinde yırtılmasın mı, o güzel dizlerim kan içinde kalmasın mı, ayakkabının topuğu restaurantın kapısına fırlamasın mı, eteğin fermuarı arkadan cart diye patlamasın mı,  içerideki garsonlar  gelip “ geçmiş olsun,  bir şeyiniz var mı?” demesinler mi?
Bunların hepsi aynı anda oldu, evet. İtalyan restaurantı bir nevi acil servisin kapısına döndü. Sinirden ağlamaya başlayan zavallı ben”i sevdiğim adam sakinleştirmeye çalıştı. Bir yandan dizlerimi siliyor bir yandan gözümdeki yaşları. “Ben burada kalamam” deyip, eve döndük. Hem açlıktan hem canımın acısından sinirlerim gerildi. Pizza alıp eve geldik. Evde zavallı kaderime lanet ettim.
Ona aldığım kazağı verdim.  Allah”tan o da bana bok yeşili bir kazak almış da en azından mahsun mahsun kalmadım.
“Dolabı aç” dedim, kendi elcağızımla yaptığım pastayı büyük  bir gururla gösterdim. Önce bir durdu , sonra ” ah, sağol, çok naziksin, neden yaptın böyle bir şey?”  falan dedi. “Yesene yesene,  baksana tadına”  dedim. “Sonra alırım” dedi inatla, “yesene ya,  bir tadına bak”  dedim. Sanki Beyaz fırından çıkmış,  fransız usta yapmış gibi;  hazır kek, hazır krema işte ...
Bu “sonra yerim” deyip, kanayan, parçalanmış dizlerime pansuman yapmaya geldi.  Sildi ,temizledi, sardı, “ Ay, ay, çok acıyor”  şımarıklıklarıyla  ona bir güzel  temizlettirdim yaralarımı.
Çamurlanmış, parçalanmış  çorapları, fermuarı patlamış eteği çıkartıp , (yok, yok , heyecanlanmayın,  o moralle bir şey olmaz) üzerimden düşmemesi için beline kaşkol bağladığım ona ait eşofmanı giyip,  pizzamızı da yedik. 

Yok, burada bitmedi. Sıra pastaya geldi.  Pastayı servis yaptım. Acı çekiyormuş gibi yemeye başladı. “Çok güzel olmuş, eline sağlık hayatım” dedi. Ama yüzünde bir mutsuzluk ifadesi vardı. Allah allah dedim..
Aradan bir saat geçti, bu evin içinde gezip duruyor, suratı asık. “Ne oldu , neyin var?” dedim. “Dişim” dedi, "kaç gündür dişim ağrıyor , dayanılacak gibi değil, pasta yiyince fena oldu. Acil dişçiye gitmem lazım benim" diyerek çıktı evden. 
Beni evde bırakıp, hastaneye gitti. Döndüğünde dişi çekilmişti.  Hayatımdaki ilk ve tek sevgililer günü kutlamamdan geriye yerde buruşmuş halde duran kırmızı bir saten gecelik, çoraplar falan kalmadı.  Sarılı dizlerle, topallaya topallaya yürüyen bir kız ve  ağzındaki pamuktan dolayı tam olarak anlaşılmayan ama  beden dilini de düşününce muhtemelen “otursana kızım, dinlen, gezip durma, acıyacak bacağın”  diyen adonis kaslı, model gibi bir adam.(İçi koftu ya.  bunu da sonradan anladım, dizlerim geçince..)) kaldı...



4 yorum:

  1. Bir daha ki sefere sevgiline götüreceğine pastayı önceden evine gidip onun mutfağında yaparsın geceye daha moralli başlarsın; iyi tarafından bak hiç olmazsa pastayı yemişsiniz birbirinizi değil benim son hatırladığım sevgililer gününde birbirimizi yemiştik bu son olmuşdu :)

    YanıtlaSil
  2. kötü deneyim! hepsi böyle geçmez ama bozma moralini, seneye çalışır daha iyi yerleri tutturursun:))

    YanıtlaSil
  3. tren, öncesi ve sonrası olmayan.

    YanıtlaSil
  4. @ozgr:) @pespembe çok iyi çalışmıştım ama.....

    YanıtlaSil